کلمه «فرج» يعني، آسودگي از اندوه و غم و بيماري و آنچه نفوس را از آن کراهت است و نيز گشايش را گويند. «دعاي فرج» دعايي است که حضرت صاحب الزّمان‏عليه السلام آن را به يکي از شيعيان (محمدبن احمدبن ابي الليث) آموختند. علامه ميرزا حسين نوري در کتاب نجم‏الثاقب به نقل از کنوز النجاح (تأليف شيخ طبرسي‏رحمه الله) آورده است: «اين دعا را حضرت صاحب الزّمان‏عليه السلام در خواب به ابي‏الحسن محمدبن ابي الليث در شهر بغداد، در مقابر قريش (مرقد مطهر کاظمين) تعليم نموده است.
ابي‏الحسن از ترس کشته شدن به مقابر قريش گريخته و پناه برده بود؛ پس به برکت خواندن اين دعا، از کشته شدن نجات يافت». [1] .
دعاي فرج اين گونه آغاز مي‏شود: «اَللَّهُمَّ عَظُمَ البَلاءُ وَبَرِحَ الخَفَاءُ...». [2] گفتني است دعاهاي ديگري نيز به عنوان «دعاي فرج» موسوم است؛ چنان که مرحوم مجلسي در بحارالانوار، تحت عنوان باب «ادعية الفرج»، 39 دعا آورده است. [3] .


پی نوشت ها:
[1] نجم‏الثاقب، ص 262 - 263. 
[2] مصباح الکفعمي، ص 176؛ بحارالانوار، ح 99، ص 18، ح 11. 
[3] ر.ک: بحارالانوار، ج 95، ص 108. 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: